نعمت الهی هر اندازه بزرگتر باشد، شکر و سپاس بیشتری را ایجاب می کند. شکرگزاری واقعی تنها در گردش زبان در دهان و بیان الفاظ خلاصه نمی شود، بلکه شرایطی دارد: اولاً باید حقیقتا احساس امتنان در قلب ما بیدار شود و ثانیاً باید توجه کنیم که شکرگزاری زبانی ما هیچ سودی برای خداوند سبحان ندارد، بلکه شکر واقعی یک نعمت آن است که طرز استفاده صحیح از آن نعمت را که خداوند تحت عنوان تکلیف به ما آموخته، بشناسیم و به آن عمل کنیم.
یکی از نعمت های بزرگ خداوند سبحان به ما، نعمت زبان و نطق است. ارزش زبان تا آن جاست که حکما، مهمترین فصل ممیز انسان از سایر جانداران را نطق که مظهر تعقل و تفکر است دانسته اند. به واسطه قوه بیان است که مردم علوم را به یکدیگر انتقال می دهند و حتی می توان گفت: اگر نعمت زبان نبود اساسا زندگی اجتماعی برای بشر مقدور نبود. این نعمت بزرگ نیز به نوبه خود شکری دارد و شکر آن به حقیقت گویی و راستگویی و پرهیز از دروغ و غیبت و تهمت و… است؛ وگرنه همین نعمت بزرگ الهی موجب بزرگترین گناهان می شود. هدف از آفریدن زبان، کشف حقیقت است نه پوشاندن حقیقت، زبان باید وسیله هدایت و راهنمایی دیگران قرار گیرد نه موجب ضلالت و گمراهی آنها. از همین رو پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می فرمودند:
من اطمینان دارم که از کفر صریح به امت من گزندی نمی رسد، اما از ناحیه مردمان منافق و دورو و دو زبان بر امتم نگران هستم زیرا این عده کفر خود را مستور کرده و در گفتار، مؤمن می باشند.(1)

1-حکمت ها و اندرزها، صص 22 - 219