#تقویم_شیعه
آغاز ایّام حسینی

اوّلین روز از ماه حزن و اندوه آل محمّد علیهم السلام است که همه ی انبیاء و ملائکه و شیعیان و دوستان اهل بیت علیهم السلام محزون اند.

باید گفت : ماه حزن و اندوه تمام عالم است، چرا که همه ساله از اوّل محرّم تا روز عاشورا پیراهن پاره پاره سیّد الشهداء علیه السلام را از عرش خدا رو به زمین می آویزند و حزن و اندوه عالم را فرا می گیرد. (1)

همچنین آغاز مجالس عزاداری حضرت اباعبدالله علیه السلام است، که مردم را به امور اعتقادی خویش آشنا می کند، و دستورات دین خود را از حسینیه ها و تکایا و مساجد به خانه های فکر و دل خود به ارمغان می برند.

شرکت در مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام و اشک بر سیّد الشهداء علیه السلام، از وظایف ما در زمان غیبت امام زمان علیه السلام است.

منبع :

1. خصائص الزینبیه : ص 49 (131)، خصیصه نوزدهم.

#تقویم_شیعه
وفات زراره رَحِمَهُ الله

در این ماه در سال 148 هـ، دو ماه بعد از شهادت آقا و مولایمان حضرت صادق علیه السّلام جناب زراره بن اعین وفات کرد.

او در روز شهادت امام صادق علیه السّلام در بستر بیماری بود. (7)

بعضی وفات زراره را در سال 150 هـ گفته اند. (8)

او از اصحاب امام باقر و امام صادق و امام کاظم علیهم السّلام بود، و نزد آن بزرگواران دارای منزلت و مقام خاصّی بود.

مردی فقیه، متکلّم، شاعر و ادیب بود، و مشهور است که آن بزرگوار از اوّلین فقهای اصحاب ائمه علیهم السّلام بود.

اسم آن بزرگوار عبد ربّه، و لقب او زراره، و کنیه اش ابوالحسن و گاهی نیز ابو علی خوانده می شود. پدرش اعین بن سنسن نام دارد. اولاد زراره حسن، حسین، رومی، عبید، عبدالله و یحیی هستند.

او مردی خوش سیما و جسیم بود، که آثار عبادت از پیشانی او ظاهر بود و هیبتی خاصّ و نیکو داشت.

مردم برای دیدن او جمع می شدند و انتظار می کشیدند، و گاهی چنان ازدحام بود که زراره باز می گشت. (9)

ابن ابی عمیر که از بزرگان شیعه است، می گوید :

زمانی که از محضر جمیل بن درّاج رَحِمَهُ الله استفاده می کردم به او گفتم :

«چه نیکوست محضر تو و چه زینت دارد افاده از مجلس تو» !

جمیل گفت :

«امّا به خدا قسم ما نزد زراره به منزله ی اطفال مکتبی هستیم، که نزد معلّم خود باشند». (10)

منابع :

7. رجال کشی : ص 142. و … .
8. رجال نجاشی : ص 175. و … .
9. مسند زراره بن اعین : ص 29. و … .
10. رجال کشی : ص 134. و … .

#تقویم_شیعه
مرگ ابوموسی اشعری

در ماه ذی الحجّه سال 44 هـ (و به قولی سال 42 و یا49 و یا 52) عبدالله بن قیس مشهور به ابو موسی اشعری به درک واصل شد.

او بعد از هجرت، در سال های آخر عمر رسول خدا صلّی الله علیه و آله به ظاهر اسلام آورد، و آن قدر در نفاق و همدلی با عُمَر مشهور بود که او را جزء حزب عُمَر شمرده اند.

ابو موسی در لیلة المبیت در شب هجرت و در لیلة العقبة در جنگ تبوک و نیز در بازگشت از غدیر در عقبه ی هرشی، جزء کسانی بود که قصد قتل پیامبر صلّی الله علیه و آله را داشتند و اقدام کردند، ولی خدا پیامبرش را حفظ کرد. (5)

او اوّلین کسی بود که به عُمَر «امیر المؤمنین» خطاب کرد.

عُمَر هم به خاطر اعتمادی که به ابو موسی داشت او را چهار سال والی بصره قرار داد، با اینکه بیش از یک سال کسی را در رأس کاری قرار نمی داد.

ابوبکر به او مسئولیتی نداد و عثمان او را از حکومت بصره عزل کرد.

او در واقعه ی جَمَل مانع از رفتن مردم برای یاری امیر المؤمنین علیه السّلام می شد تا آنکه امام حسن علیه السّلام آمده مردم را به یاری حضرت دعوت کردند و مردم هم اجابت نمودند.

سر انجام در ماجرای حَکَمین در دومة الجندل با عمرو عاص تبانی کرده، أمیر المؤمنین علیه السّلام را از خلافت خلع کرد. بعد از آن از ترس اصحاب أمیرالمؤمنین علیه السّلام به مکّه گریخت. (6)

منابع :

5. الایضاح : ص 61. و … و … و … .
6. بحار الأنوار : ج 33، ص 325 ـ 297. و … .

#تقویم_شیعه
نامه پیامبر صلّی الله علیه و آله به پادشاهان بزرگ

در این ماه در سال 6 هـ پیامبر صلّی الله علیه و آله نامه هایی به عنوان دعوت به اسلام و یکتا پرستی به پادشاهان کشورهای مختلف نوشته، همراه با نمایندگانی برای آنها فرستادند. (1)

منابع :

1. بحار الأنوار : ج 20، ص 382. و … .