کار، تولید و چگونگی مصرف در قرآن
البته قابل ذکر است که در آیات کلام وحی مصادیق مختلفی درخصوص مباحث اقتصادی نظیر کار، تولید و چگونگی مصرف نیز ذکر شده است که به چند نمونه اشاره می‌نماییم :
* ۱- ساخت و تولید کشتی: «وَ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنا وَ وَحْیِنا»
بدون شک کشتى نوح نبی یک کشتى ساده‏اى نبود و با وسائل آن روز به آسانى و سهولت پایان نیافت، چنین کشتى با چنین ظرفیت حتما در آن روز بى‏سابقه بوده است، به خصوص که این کشتى باید از دریائى به وسعت این جهان با امواجى کوه پیکر سالم بگذرد و نابود نشود.
* ۲- ساخت و تولید زره:
«وَ عَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَکُمْ لِتُحْصِنَکُمْ مِنْ بَأْسِکُمْ»
این آیه حضرت داود را مبتکر صنعت تولید زره معرفی می‌کند و به این نکته اشاره می‌کند که انبیاء نیز اهل کار و فن و حرفه بوده‏اند.
باید توجه داشت که هر کار و تولیدی منظور نیست. کار و تولید و صنعت باید در خدمت به مردم باشد، نه در سلطه‏ى مستکبرین و افراد خاص که لفظ «لِتُحْصِنَکُمْ» به این مطلب اشاره دارد.
* ۳- ساخت و تولید مسکن:
«وَ أَوْحَیْنا إِلى‏ مُوسى‏ وَ أَخیهِ أَنْ تَبَوَّءا لِقَوْمِکُما بِمِصْرَ بُیُوتاً وَ اجْعَلُوا بُیُوتَکُمْ قِبْلَةً»
این آیه نشان میدهد که رهبران دینى باید به مسائل مادّى و رفاهى امّت هم توجّه کنند. توجه به این نکته هم خالی از لطف نیست که تاریخ شهرسازى تا زمان حضرت موسى (ع) قطعى است و نشان از این دارد که معمارى و شهرسازى اسلامى با اهداف مکتبى همخوانی دارد.
* ۴- سد سازی ذوالقرنین:
خداوند در می‌فرماید: «قالُوا یا ذَا الْقَرْنَیْنِ إِنَّ یَأْجُوجَ وَ مَأْجُوجَ مُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ فَهَلْ نَجْعَلُ لَکَ خَرْجاً عَلى‏ أَنْ تَجْعَلَ بَیْنَنا وَ بَیْنَهُمْ سَدًّا»
این آیه اشاره به داستان ذوالقرنین و ماجرای یاجوج و ماجوج دارد [و می‌فرماید]:
آن قوم گفتند: اى ذو القرنین! یاجوج و ماجوج در این سرزمین فساد مى‏کنند، آیا ممکن است ما هزینه‏اى در اختیار تو بگذاریم که میان ما و آنها سدى ایجاد کنى؟ مراد ایشان از پیشنهاد هزینه و خرج دادن، اجرت بر سد سازى بوده در حقیقت خواسته‏اند به ذوالقرنین مزد بدهند که او هم قبول نکرده است.
از این جمله استفاده مى‏شود که آن جمعیت از نظر امکانات اقتصادى وضع خوبى داشتند، اما از نظر صنعت و فکر و نقشه ناتوان بودند، لذا حاضر شدند هزینه این سد مهم را بر عهده گیرند مشروط بر این که ذوالقرنین طرح و ساختمان آن را پذیرا گردد.
* ۵- میانه روی در مصرف:
«وکُلُواْ وَاشْرَبُواْ وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ»
واژه اسراف بیش از ۲۳ بار در آیات متعدد قرآن به اشکال مختلف به‌کار رفته است و این واژه به معنای هرگونه کوتاهی، زیاده‌روی، تجاوز از حد اعتدال و گرایش به سوی افراط و تفریط است.
در پایان باید توجه داشت که انگشت اشاره شعار سال‌های مختلف، مخاطبی به وسعت ایران دارد: هم مسئولین و کارگزاران، هم مردم و توده‌ها. درواقع، برای هر فرد ایرانی، این نام‌ها، مسئولیتی را به همراه می‌آورد که امید است با اهتمام دولت و ملت ایران این مهم به شایستگی صورت پذیرد.

اگر دست های کارگر در یک جامعه ای گرامی دانسته شود آن جامعه پیشرفت خواهد کرد .

اولین حرکت ملی در حمایت از کالای ایرانی در تاریخ ( قدمی که 120 سال پیش به سوی استقلال اقتصادی برداشته شد )

آیت الله حاج آقا نورالله نجفی اصفهانی طی یک اقدام بدیع در اواسط جمادی الاول 1324 و در آستانه مهاجرت علمای تهران به قم ( مهاجرت کبری ، به همراهی 13 نفر از علمای طراز اول اصفهان ) موارد زیر را متعهد شدند :

 این خدام شریعت مطهره با همراهی جناب رکن الملک ، متعهد و ملترم شرعی شده ایم که مهماامکن بعد ذلک تخلف ننمایم ، فعلا 5 فقره است :

اولاً : قبالجات و احکام شرعیه از شنبه به بعد روی کاغذ ایرانی بدون آهار نوشته شود . اگر بر کاغذهای دیگر نویسند ، مهر ننموده و اعتراف نمی نویسیم . قباله و حکمی هم که روی کاغذ دیگر نوشته بیاورند و تاریخ آن بعد از این قرار داد باشد ، امضا نمی نماییم . حرام نیست کاغذ غیر ایرانی و کسی را مانع نمی شویم ، ماها به این روش متعهدیم .

ثانیاً : کفن اموات ، اگر غیر از کرباس و پارچه اردستانی یا پارچه های دیگر ایرانی باشد ، متعهد شده ایم برآن میت ، ماها نماز نخوانیم . دیگری را برای اقامه صلوه بر آن میت بخواهند ماها را معاف دارند .

ثالثاً : ملبوس مردانه جدید ، که از این تاریخ به بعد دوخته و پوشیده می شود ، قرار دادیم مهما امکن ، هر چه بدلی در ایران یافت می شود ، لباس خودمان را از آن منسوج ایرانی بنماییم . تابعین ماها نیز کذالک و متخلف توقع احترام از ماها نداشته باشد . آنچه از سابق پوشیده و داریم و دوخته ، ممنوع نیست استعمال آن .

رابعاً : معمانی ها بعد ذلک و لو اعیانی باشد ، چه عامه ، چه خاصه ، باید منحصر باشد یک پلو و یک خورش و یک افشره . اگر زاید بر این کسی تکلف دهد ، ماها را به محضر خود وعده نگیرد . خودمان نیز به همین روش مهمانی می نماییم . هر چه کمتر و مختصرتر از این تکلیف کردند ، موجب مزید امتنان ماها خواهد بود .

خامساً : وافوری اهل وافور را احترام نمی کنیم و به منزل او نمی رویم زیرا در آیات باهره : « ان المنذرین کانوا اخوان الشیاطین » « و لا تسرفوا انه لا یحب المسرفین » « و لا تلقوا بایدیکم الی التهلکه » و حدیث « لاضرر و لاضرار » ضرر مالی و جانی و عمری و نسلی و دینی و عرضی و شغلی آن محسوس و مسری است و خانواده ها و ممالک را به باد داده . بعد از این هر که را فهمیدیم وافوری ، به نظر توهین و خفت می نگریم .