،حسین مداحی در وبلاگش به ذکر خاطره ای از حاج آقا مجتبی تهرانی پرداخته است:

مدتها پیش یکی از اساتیدم که از بازماندگان قافله ی شهداست و خیلی هم به گردن من حق دارند و خودشون هم شاگر حاج آقا مجتبی بودند برایم نقل کردند :

یه روز بعد از اتمام نماز تو مسجد بازار تهران خدمت ایشون رسیدم و از ایشون خواستم که من رو موعظه کنند.

اولین ملاقات من با ایشون بود با اون چشم های پر جذبه ، قد وبالای من رو برانداز کردند و فرمودند : من که هنوز خودم آدم نشدم چطور موعظه کنم ؟

و جوابم رو ندادند از مسجد اومدند بیرون منم دنبالشون راه افتادم یه چند دقیقه ای که رفتند مجدد رفتم خدمتشون و همون تقاضا رو تکرار کردم و ایشون هم همون جواب رو به من دادند . تا چهار مرتبه در طول مسیری که می رفتند از ایشون تقاضا کردم و ایشون همون جواب رو دادند .

مرتبه ی پنجم وقتی تقاضام رو تکرار کردم ایستادند و یه نگاهی مثل نگاه اول اما با جذبه ی بیشتر به من کردند . یه کم ترسیدم بعد دستم رو گرفتند و به گوشه ای کشیدند و فرمودند : حالا که تشنه ی موعظه ای خوب گوش کن و عمل کن !

بعد سه نکته رو فرمودند : ( الان از اون سه تا موردی که استادم فرمودند دو موردش رو یادم هست )

اول و از همه مهمتر : زبانت را در هر شرایطی حفظ کن

دوم : حتما نماز را اول وقت بخوان