#تقویم_شیعه
27 ذی الحجّه
2 ـ مرگ مروان

در این روز در سال 133 هـ مروان بن محمّد بن مروان بن حکم معروف به مروان حمار آخرین خلیفه ی بنی امیّه کشته شد، و دولت هزار ماهه بنی امیّه منقرض شد. (4)

بعد از قیام بنی عبّاس به ریاست سفّاح، عبدالله بن علی عموی خویش را برای جنگ با مروان فرستاد. مروان به بوصیر که نواحی فیّوم در مصر بود گریخته بود، در طول مسیر هر کس از بنی امیّه را که می دیدند می کشتند. در کنار نهر اردن جماعت بسیاری را کشتند و روی آنها سفره انداختند و غذا خوردند.

عبدالله عموی سفّاح گفت :

«هر چه انجام دهیم تلافی روز شهادت حسین بن علی علیه السّلام نمی شود».

از آنجا عدّه ای را همراه با عامر بن اسماعیل برای دفع شرّ مروان فرستاد. در بوصیر مروان را در کلیسائی سر بُریدند و زبان او را قطع کردند و زبانش را گربه ای خورد. جالب اینکه روز قبل مروان زبان غلامی را قطع نموده بود و همان گربه خورده بود.

سپس زن و بچّه او را اسیر کرده نزد سفاح فرستادند. بعضی این واقعه را در 21 این ماه ذکر کرده اند. (5) و عدّه ای در هفدهم. (6).

منابع :

4. اقبال : ج 3، ص 115. و … .
5. جنّات الخلود : ص 64. قلائد النحور : ج ذی الحجّه، ص 413.
6. بحار الأنوار ج 95، ص 357.

#تقویم_شیعه
27 ذی الحجّه
3 ـ واقعه ی حرّه

در چهارشنبه 27 ذی الحجّه سال 63 هـ واقعه ی حَرّه به وقوع پیوست، که تعبیر روایت سه روز به آخر ذی الحجّه مانده 27 یا 28 است. (7)

در این روز بود که به امر یزید ملعون قتل و غارت اهل مدینه صورت گرفت و پس از کشتن بیش از 4000 نفر، مسرف (مسلم) بن عقبه اموال و زنان اهل مدینه را تا سه روز بر لشکر خود مباح کرد. این واقعه مشهور به واقعه ی حَرّه است و دو ماه و نیم قبل از مرگ یزید ملعون اتّفاق افتاده است.

منابع :

7. بحار الأنوار : ج 18، ص 126 ـ 125. و … .

#تقویم_شیعه
27 ذی الحجّه
1 ـ منازل امام حسین علیه السلام تا کربلا : 18 «ذو حُسُم» (1)

در این روز امام حسین علیه السلام به منزل «ذو حُسُم»، ذو حُسی، ذو خشُب، ذو جشمی رسیدند. (2)

روز یکشنبه بود که امام علیه السلام امر فرمودند خیمه ها را بر پا کنند. در این هنگام لشکر حرّ بن یزید ریاحی با قریب به هزار سرباز در گرمای ظهر رسیدند.

امام علیه السلام به جوانانش دستور داد تا آنان را با اسب هایشان سیراب کنند.

جوانان و اصحاب همه را سیراب کردند و ظروف و طشت ها را پُر آب می نمودند و نزد چارپایان می بُردند و صبر می کردند تا سه، چهار یا پنج بار سر از طشت بر می داشتند و سیراب که می شدند به نزد حیوان دیگر می بُردند. (3)

منابع :

1. نام منزل را «ذو حُسی»، «ذو حشُب»، «ذو جشمی» نیز گفته اند.
2. الإمام الحسین اصحابه : ج 1، ص 183.
3. ارشاد : ج 2، ص 80 ـ 70. و … .

#ورزش
برد ایران مقابل فرانسه با نتیجه سه بر دو